Παλεύω μέσα μου βυθίζομαι τα βάζω με την πάρτη μου στην κρίσιμη στιγμή ότι περνιέται απ΄την ανάγκη μου και αν τούτη η φράση μου μονάχα έχει απομείνει θα άξιζε να μείνει αθάνατη αδάμαστη ψυχή μου και αφιλοκερδή δεν το κάνω το καλό της για να πληρωθεί μήτε το αποφεύγω το κακό της για να τιμηθεί αυτόκλητα κι ίσως ποτέ γιατί ποτέ την ελπίδα και το φόβο μη χαθεί δεν ξεχάσαμε ζυγισμένο κάθε βήμα και στα μάτια κοιτάξαμε το κτήνος στην πλάτη το δισάκι μου θυμίζει στάσου όρθιος αργεί ακόμα ο ύπνος θέλει δουλειά τι κι αν γκριζάραν τα μαλλιά όσο κι αν κρύβεσαι δεν χάνεσαι φίλε μου αισθάνεσαι αυτή την ήσυχη συγκίνηση πριν την εκκίνηση είμαι σε κίνηση παράλληλη με αυτή την μοίρα την παράλογη και άντε να βυθιστείς μετά είναι τα ισάριθμα πηγάζουν από μέσα σου ιδιόρρυθμα αναφιλητά χτύπησε η καρδιά μου στάθηκα πιο δυνατά σκάλωσε απ την κίνηση ο νους μιλούν θεοί και ζα γκρίζα χώματα τα δέντρα μαραμένα και κομμένα τα πολλά πολλά κατοικώ σε σκοτεινή γωνιά κρύβω φίδια στο καπέλο μόλις πέσει η γη θα αντιλαλούν νταούλια σε ήλιο χλωμό πλατιά σφαγμένο επίπεδο ναι ναι ναι ονειρεύομαι το δράμα μου και σου το rec pek ntek ασκήσεις του θηρίου σε αθεράπευτες πληγές ένας τέτοιος θεός την ανάγκη μας έχει σκληρή τέχνη τρικυμίζει το αίμα τρέχει για να δώσει δίκιο στους αδικημένους και να τους προστατέψει. Έφοδος από τον ουρανό διοχετεύω πείσμα κάθομαι και ομολογώ παράλογο παλεύω μέσα μου και μοιάζει με ανάλογο να σκάβω για νερό σε τόπο άγονο άγνωμο πνεύμα την περιέργεια συνάντησες κάπου κόλλησες και τα παράτησες πέφτω απ'τα ύψη πριν τη σήψη όλα καλά ναι τα θέλουμε όλα βολευόμαστε συχνά με τα μισά καμιά πίσω μάτια προχώρησε μπροστά να σαι μόνιμα σε κίνηση στην αναζήτηση για περιπέτεια πες μου τα αίτια του τρίτου να σου πω για τις συνέπειες χάθηκε η αλήθεια πίσω απ'τις ευπρέπειες ουτοπίες βάζουν τους ανυποψίαστους και τρέχουν στο κατώφλι τους ξελιγωμένοι κυνηγάνε έτσι μάθανε οι παππούδες στο εγγόνι τους τι να την κάνω τη συγγνώμη τους παλεύω μέσα μου και βάρυνα όταν ξεκίναγα ο μαλάκας σκέψου χάρηκα γράφω ευχάριστα λόγια δυσάρεστα πες στα αυτιά σου τα αχάριστα να δώσουν μερικά λεπτά να καθορίσουμε τι είναι το ενάρετα πώς το λένε αλλιώς το ιδανικά τον κόσμο βάλθηκα να αλλάξω οι τρόποι τόσοι όλα δανεικά είναι τελικά μοίρασε τα σωστά βίρα τα πανιά βίβα στα παιδιά ξύλο στα μουνιά βόλτα έξω απ΄τη τροχιά παλεύω μέσα μου.

Όλα κυλάνε στην ίδια την κατεύθυνση και όλοι κοιτάνε να σε φάνε με την έκτη αίσθηση μια ζωή και χειραφέτηση κουράζω να εφησυχαστεί κουράγιο μοιράζω χώματα που δεν έχουν πατηθεί και πάω εκεί και πάω εκεί μπορείς σαν τέχνη να με δεις μπορεί να σηκωθούμε το πρωί μαζί μιλιά να μη μας βγει πονάμε από τα άκρα μέχρι την κορυφή διψάμε πάντα εκθιάζω μία κοινή λογική την ίδια βλέπουμε και σε άλλο συνειρμό έχουμε καταπιαστεί το ίδιο νιώθουμε και με άλλον τρόπο έχουμε βασανιστεί έχω κοπωθεί και το μυαλό μου προσπαθεί να στείλει μήνυμα μέσα στο σώμα που 'χουμε καταχραστεί σαν μπόρα συνεχή σκορπάμε σε κάθε μονοπάτι εννεά μέρες περπατάμε αδιάκοπα ψάχνοντας κάτι γεννήθηκα μέρα τη μέρα γέμισα σκοτάδι είδα φεγγάρι ήλιο ανάμεσα γη και αυτά δεν έχουν ειδωθεί ούτε ένα βράδυ τώρα τώρα κανείς δεν με κοιτάζει κανείς δεν θέ να συστηθεί ελεύθερο πνεύμα έχω να βράζει στη δική μας εποχή ένας κρεμιέται αυτό το βράδυ ένας το κάνει μουσική αφημένα πνεύματα τρέχουνε στου Joan Miro τη μόνη ελεύθερη γραμμή ψάχνοντας την κορυφή ή στην τελική την πτώση που με έχει βρει εννέα μέρες να τα γράφω σε πατώματα σε τοίχους που έχουν χρώματα αν με διαβάσεις θα δεις την επανάσταση να εκφράζεται μέσα από χίλια στόματα εννέα μέρες. Μέρες εννιά από τα καθημερινά τα γνώριμα μακριά συλλέκτης της εικόνας να τη βγάλω σε στίχο περιμένω μέχρι να ρθει χειμώνας μέρες εννιά αφέθηκα στα διαφορετικά κατά τα δεδομένα λάθος ή σωστά δίνω χώρο στα αυθεντικά σιωπηλά μιλά το πνεύμα από θυμό απωθημένα έχω πνίξει στον ειρμό είσαι ο μόνος λόγος για να ζω μονολογώ λόγου χάρη το δέρμα χαρακώνω τα όνειρα εν πλω αγάλματα ακούνητα ποιος θα 'μαι σε χρόνια πενήντα με ρωτάνε κάνω πως δεν άκουσα δεν είδα δε θυμάμαι πηδά στο κενό με ακμαίο ηθικό πηγαία έμπνευση ενώ εισχωρώ σε χώρο απαγορευτικό δεν ξέρω να χορεύω και όμως σέρνω τον χορό συμβουλεύω και ύστερα συνειδητοποιώ εμένα να ελέγξω δε μπορώ ρώτα για σένα τον περαστικό φόρεσε το χθες στο λαιμό το σήμερα να γίνει ασήκωτο κοτεύουμε στην αλήθεια μπροστά κοντεύουμε στα λόγια μας τα τελικά λίγο πριν πάρω τα βουνά στην πόλη σας φωτιά λέω να βάλω μονάδα που δρα δεν υπερβάλλω συν το άλλο εκείνο το αδιάκοπο μίσος για την προβολή λίθινη εποχή Χ στα εχθρικά προς την επίτευξη των στόχων μου αποστολή μη σε βρω απέναντί γιατί είναι τροχός η ζωή καίει τα μουνιά μέρες εννιά προστατεύομαι ηθικά είμαι αυτός ο ενδοιασμός που σκάει όταν ξέρεις πως μαλακία έχεις κάνει ρε τις αμαρτίες σου πληρώνεις δεν τις τρως είπα στα αδέρφια πώς θα πέθαινα για εκείνα και εκείνα περιμένουν να πεθάνω μελωδία από πιάνο χρόνια εξακόσια από τη γέννα Χριστού χρόνια εξακόσια κυριαρχία του αστού μέρες εννιά που είμαι αλλού.

Ήμασταν σπόροι μας ποτίζαν δάκρυα μια στον ήλιο δυο στο σκότος κυλάει η ζωή δάχτυλο σκανδάλη κρότος τρέχεις στη κούρσα θες να τερματίσεις πρώτος κι όλο χάνεις κι όλο αναρωτιέσαι αν αξίζει ο κόπος έρημος της καρδιάς ο τόπος ωκεανός βαθύς όταν διεκδικείς και δεν υπάρχει τρόπος να αποκτήσεις όπως τις φορές που στέκεις μόνος το άπειρο προσέγγισα όταν σε ρώτησα και μου πες δεν υπάρχει στόχος λέξεις δυσύλλαβες φοβάμαι και από την θηλιά που μου έβαλα να μη λυθεί ο κόμπος η εξουσία κομπος η εξουσία η αστυνομία παράγει βία η αστυνομία με ένταλμα μπαίνει αλλιώς στη πόρτα να περιμένει τι μου συμβαίνει η μέρα δε βγαίνει η νύχτα επιμένει ζούμε στην κόψη μη κρίνεις την όψη μάχη εν όψη και τρέχεις;μαύρη μαγεία στο αίμα χημεία στο ψέμα ανωσία στα μάτια η ουσία εξήγηση μια δε παίρνεις καμία άλλα βιώματα και νοοτροπία φέρνω σε ήχο τη θεραπεία τριάντα και πέντε βαθμοί με υγρασία παίρνω ανάσα με δυσκολία ακούς μουσική ρε απ' τη κατώτερη τάξη θα σε ταράξει. Έχω διαλέξει αδιέξοδο να ζήσω προσπαθώ να βγω δεμένος ο θεός με περιμένει να τον σώσω απ' της κολάσεως το υπόγειο αναλύω το γένος το ανθρώπινο που η εξέλιξη μετάλλαξε σε καταστροφή πολέμοι θρησκευτικοί απ' άπιστους ηγέτες που κινούν τα νήματα άνθρωποι απλοί ή μαριονέτες τα συνήθεις θύματα της νέας εποχής τα πρώτα βήματα του καπιταλισμού τυφλά χτυπήματα γεννήθηκες αναρωτηθήκες και πέθανες παιδί μη μη μου χρεώσεις κάθε χτύπημα δολοφονία και σιωπή είναι η φωνή που θυμίζει με κραυγή δώσε χρόνο δώσε χέρια εργατικά σε αναρρόφηση πολιτική όχι στα μάτια σου γιατί βαρύνανε όχι στα λόγια σου γιατί ξεμείνανε.

Την αλλαγή φοβάσαι όπως τα φύλλα τον χειμώνα αν είσαι η εξαίρεση ξέχνα τον κανόνα χάσουμε κερδίσουμε όλα για τον αγώνα είμαστε μπάσταρδοι πατρίδα μας τα παιδικά μας χρόνια συνθήματα απ’ τους τοίχους στριμωγμένα σε γραμμές βαράνε κανόνια στάζει αίμα η κολόνια του θανάτου χάνω ώρες στο κυνήγι κάποιου λόγου σκάρτου το γαμήσι της Δευτέρας στο μεθύσι του Σαββάτου παρ' του τα μυαλά και χάρισε του τα λεφτά του κολλημένοι στην αρχή το τέλος μας χαζεύοντας την εξώπορτα επιβλέποντας τη μέρα που ο ήλιος δε θα δύσει περιμένοντας το πάμε λέγοντας ο διάολος πατέρα ο άγιος φοβέρα έχε το νου στον τάφο μοναχός που πήγε το crew; το ψέμα του φίλου η αλήθεια του εχθρού φύλα τα νώτα του αδερφού ιδια γωνιά Αθηνάς κι Ερμού ούτε το πάμε ούτε είμαστε αλλού στου μπάτσου τη μάπα μπότα και μπάφο δώσε το μπάσο πριν γίνει το ντου από παντού φράγκα ζητάνε τα κυνηγάνε μία ώρα ρωτάω μαλάκα που πάμε; τρεις ώρες κοιμάμαι μια το σπάμε έξι πατάμε σε συζητάμε αγκάθια στη πόλη και περπατάμε βουτιά στο τσιμέντο και κολυμπάμε αρχίζω θυμάμαι αυτό με κουράζει τα χέρια κολλάνε στον πάτο βουλιάζω δε σε θυμάμαι δεν με θυμάσαι; την αλλαγή φοβάσαι. Ήρθε με βρήκε η αλλαγή κ παραμένω ίδιο βαρύ κεφάλι πάλι όπως πέφτω ανασηκώνομαι στα ίδια μέρη αγχώνομαι τρεκλίζω το λαιμό να ετοιμαστώ για το κανάλι τσακάλι άνοιξε το δρόμο των φωνών και των ψυχών να βυθιστώ στου νου το χάλι παλεύοντας να σβήσουμε σκιάδια του μίσους απ’ τους κήπους σβάστηγες που προσπαθούν να ανέβουνε ψηλά στους τοίχους γδέρνονται οι κρίσεις των παιδιών σκάνε τη μπάλα δίπλα απο τους χτύπους των εχθρών ένα κυνήγι συνεχές στο θέατρο σκιών παρών πτωμάτων και εμπόρων ναρκωτικών φτωχών ανθρώπων πνεύματι των λιγοστών λεπτών τραβήξου πέρα η άκρη ξεπουλήθηκε απλώς από τον αέρα των ιαχών των πολεμικών χορών θεραπεύοντας το κτήνος από τη πόλη των νεκρών απο τα χρόνια του εννιά μέχρι το τέλος των καιρών εγω εδώ κι εσύ εδώ να δούμε ποιος θα φάει τη σφαίρα την αλλαγή φοβάσαι.

Παρεκκλίνω δίνω εντολή για λειτουργία κυκλοθυμική ρεύμα αντίθετο με πόδια μες την εθνική πρεσάρει η εποχή κομμάτια κάνω τη στιγμή είμαι κομμάτια από όταν ήταν η σελίδα λευκή xάρισε μου την αλήθεια που πνίγεται στην θάλασσα παρέα με τον ήλιο κάθε δύση και ανατολή ξεκόλλα απ' τη συνήθεια πρόκειται για πνεύματος ταφή οι φίλοι σου και συ και οι φίλες σας μαζί έχετε άποψη για κάτι σκηνικά που δεν ήσασταν εκεί τι να λέμε αν δεν ένιωσες από τη πρώτη στροφή παρεκκλίνω σου ειπα δίνω εντολή για λειτουργία κυκλοθυμική και φταίνε τα πάντα γράφει το αλάνι τα παιδιά στη γειτονιά κάνουν κουμάντα αφού πέσεις μη ξεχάσεις να τραβήξεις τον υμάντα χίτες τότε λιτές τώρα στην Ελλάδα τσίτες στην αιώνια λιακάδα και μιξάρω διαχρονικές καψούρες με βαριές μαστούρες εκεί που είχαν χρώμα αυτομάτως έγιναν ασπρόμαυρες τριγύρω οι φιγούρες γεμίζουν τα χαρτιά μου με μουτζούρες είναι οι ώρες αυτές που ακούω φωνές και συζητάω με του μυαλού μου τους θαμώνες την έμπνευση μου δίνουνε εκείνοι που δε τελείωσαν χειμώνες μόνες του καθενός οι ελπίδες στέκουν μόνες της ψυχής μας οι άγραφοι κανόνες στον ουρανό μου είπανε να ψάξω να σε βρω και σε βρήκα στις οθόνες διδακτικό το στόρυ σαν αυτό με τους λαγούς και τις χελώνες οι σκέψεις είναι μάγισσες δημιουργούν κυκλώνες ηχογραφώ τυφώνες μαζί τους χάνομαι από τις λέξεις πάντα πιάνομαι ζύγισε τες πριν τις πεις γιατί ψάχνομαι ένα βήμα ένα βήμα από το σύνολο πιο πέρα και αισθάνομαι δε θα ‘χει γυρισμό το μονοπάτι θα διαβώ κόντρα στα πάντα και ευθεία καθώς ακούς τα γενικόλογα που σου ‘γραψα αν δεν σου κάνουνε να μη σε νοιάξει μία κυκλοθυμία. Με κατευθύνεις στο γκρεμό κι έχω αντίθετη πλοήγηση τώρα απο εκεί που βρίσκομαι μπορώ να δω τα πάντα δε με παίρνεις είδηση μονάχος σα πλανήτης στο κενό σαν τη λάβα σε υφαιστίου βυθό πατέρα προσπαθώ τα καταφέρνω θεωρώ χαμογέλα μου μητέρα μπορεί να μη τελειώσει απόψε η μέρα γεννήθηκα σε πρόσφορο και ματωμένο έδαφος ο επόμενος εγώ και ο προηγούμενος υπαίτιος άνθρωπος αθέμιτος δε παύει ο πιο πιστός να ειμαι πάντα ετοιμοπόλεμος είμαι στα χέρια σου αφημένος τα δικά μου ειναι δεμένα δώσε λόγο ένα να πιστέψω σε εσένα θυσία κάνω εμένα ακούγονται αφηρημένα θα τα μέτραγες αλλιώς αν ήξερες πόσο πονάν τα γαμημένα ανοιγόκλεισα τα ματια μου με έτη φωτός ταχύτητα δώσε λόγο στη βαρύτητα τη ταφόπλακα να μου τη κλείσετε αλλιώς θα ζήσετε με την ανησύχια θα εξαπλώνεται απο μέσα σας σαν την επιδημία η πιο κρυφή επιθυμία χτυπάει κέντρο κάθε ευαισθησία κυκλοθυμία.

Body Count cup killer το πρώτο μου βινύλιο να κουμαντάρω έχω ένα βασίλειο 33τ.μ. χωράμε άνετα εγώ οι σκέψεις μου και το σκυλί έχει χρώμα η κραυγή κάθε μέρα και από αλλού αλλά το τάπερ έχει πάντα φαΐ θέλεις έτσι θες αλλιώς όμως ο μήνας θα βγει βαράει μπάσο και στον τοίχο υπάρχει μόνιμα ρωγμή με ακούν οι διπλανοί την ακούν οι διπλανοί παρακαλάνε αν γινότανε να φύγω να πεθάνω πιο κει κλείνω την πόρτα βγαίνω έξω οι δρόμοι απλώνουν σιωπηλοί παρατηρητικότητα ντουμάνι πίστη και υπομονή συστατικό αλάνθαστο φτιάχνει την τέλεια απειλή το ηχογραφώ και εκτελεί με εντολή την λογική ο πλανήτης θα καταστραφεί από κλιματική αλλαγή ή επειδή οι άνθρωποι με αξίες θεωρούνται τρελοί του λέω λογοτεχνία και επανάσταση και με ρωτάει τι έχω πάρει τι έχω πιει τον κοιτάω θα σε γράψω στο χαρτί μου βγάζεις κάτι από αγωνιστή αν ήμουν σκηνοθέτης θα σε ήθελα για πρωταγωνιστη τι; τι να σκεφτεί πριν σκοτώσει τα γιατί πλάκωσαν Δίας και τον δέσανε με μισό λόκι γεμάτη από γνώση η τσάντα του η σχολική πρώτη λυκείου παιδί. Μαύρος πόνος που μιλάει γραμμένος τομος η ζωή κυλάει μόνος νόμος των ματιών ο χρόνος φθόνος παύλα κάθετη τέλεια και σταμάτημα ησυχία πριν το πάτημα αμάρτημα σήκωσε ανάστημα γάμα το σάστισμα πήρα το χρίσμα από τη μάγισσα άργησα μα άφησα άδειο το μπαούλο από τα λάφυρα γκρεμός και πάνω γέφυρα έσυρα στο χείλος το συναίσθημα πρόλαβα χώθηκα στο έρεβος και σώθηκα δόθηκα ψυχή και σώμα στην ιδέα νεκρό μωρό κρατάει η Μαία τελειώσανε τα σεα; δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες και αντιφρονούντες έταξες μέρες καλύτερες πούντες αυτάρεσκοι και λιγομίλητοι συμβιβασμοί φέρνουν πιο κοντά το μαύρο από το γκρι. Ρίχνω σιωπή

Γυροφέρνω το κεφάλι μου σε λούπες στο χέρι πέντε φύλλα και όλα κούπες για τα λόγια που πες θα σπάσω θα κολλήσω το χαρτί με το στυλό μιλώ πολύ πανω στο beat χαμήλωσε τη μύτη αλλεργία με το ψεύτικο στο κυνήγι για το ανέφικτο ανάμεικτο μηχανής παγωτό λιώνεις γρήγορα γράφω για σίδερα για σύνορα όμως για σήμερα σέρνω μαζί μου διαφθορά δεν με νοιάζει αν σε αφορά για δεν είσαι η διαφορά δεν με απασχολεί ποιος πού πότε και γιατί η αλήθεια με κρατάει ασφαλή αδικεί ο ερμηνέας την παραγωγή το φτύνω στη βροχή μαύρη σελίδα πριν λευκή την έψαξες ή ήρθε να σε βρει η διδαχή; η ζωή θυμίζει με πολέμου ιαχή και η ψυχή κυνηγάει την αρχή στο τέλος οδηγεί την διαδρομή στου τίποτα τη γέννεση Αθήνα όχι Τένεσι χορτάρι όχι ένεση σπάνια οι κόποι μου ανταμείβονται παρ' όλα αυτά απολαμβάνω μπαίνω στο πλάνο σαν ταινία Γκάι Ρίτσι αναλαμβάνω καλά ξέρω σκύλε το ρόλο μου το δρόμο μου δε χάνω το λόγο μου με όσα ζω πυροδοτώ την ιδέα στο κεφάλι και ευθύς χαρτί στυλό εσένα για να βρεις γράφω εμένα να μην ψάξεις άμα χαθώ να με μάθεις να σε μάθω για οτι πω και ότι πάθω Ευθύνεσαι άνθρωπε Το πρώτο που μπορείς να κάνεις εύκολα κόψε τη φάτσα μου και βγάλε το συμπέρασμα δεν το διακρίνεις από την κουτοπονηριά που σε κατέχει νόγοντας απ'τη σύριθμη τη δράση που κοιτάς σαν να αντιτρέχεις και επιλέγω τον εαυτό μου να εκθέτω σε κάθε σελίδα μου λευκή με το μελάνι μου το θέτω το μελανωμένο βιος μου παραθέτω καταθέτω τη ποσοστιαία τιμή στη ζωή πόσοι; τόσοι είναι οι στίχοι μου καταδικάζομαι μαζί ταυτόχρονα σκοτώνομαι γεννιέται ένα παιδί μου και εκείνο συμπληρώνει την υπόλοιπη ζωή μου αυτά λοιπόν κοντεύω τα τριάντα και τα κουβαλάω στην τσάντα και δεν θα ξανά δώσω μία κουβέντα με ορισμένους σας για πάντα αυτοί ευθύνονται που ασπρίζουν τα μαλλιά μου μάγκα αχάριστοι του πλήθους τους σιχαίνομαι ως τα άκρα και μηδενίζω όλο το χρόνο που τους ξόδεψα από κείνους το κατάλαβα πως έχουνε το ξόδεμα κομπόδεμα το πρόβλημα δεν το 'λυσα και το πνιξα το κρίμα στο λαιμό σου τυφλοπόντικα τα λέμε απ' την αρχή για να τα λες αλλιώτικα μαλακά και δεν τυφλώθηκα μαλάκα για να τα λες αλλιώτικα μαλάκα .. εσένα για να βρεις γράφω εμένα να μην ψάξεις άμα χαθώ να με μάθεις να σε μάθω

Μόνοι το σκοτάδι πήχτρα γύρω μας και στο κεφάλι το γυαλί μου για τη γύρα μας σήμερα νιώθω όλο το δέρμα μου καχεκτικό να κρέμεται απο τα κόκκαλα τρομαχτικό ένα ολονύχτιο καθημερινό μας και κοινό συναντάμε τους επαίτες και το κλασικό μπατσοκυνηγητό τι είναι αυτό που ζητάς να στο φέρω αν το βρω ξέρω όπως ξυπνήσω θα το δω ξάπλα ανήμπορους φτωχούς στα στενά στη παναγίτσα αγκαλιά με την πετσέτα για κουβέρτα κοίτα εδω ψωνίζονται πέντε πουτάνες με τις μαχαιριές στη πλάτη μία τρανς δίνεται σε κυριλάτη κούρσα στον Κορφιάτη δίπλα μας στο σπίτι μας η καφετέρια ενός μπατσορουφιάνου εκεί μαζεύονται τα άπλυτα και τα σκατά του πολιτσμάνου δεν μπορώ να με αφήνω άμοιρο των ευθυνών προσπαθώ για να προσφέρω μες στον χορό των σκοτεινών είμαι παντού στη γειτονιά μου και πουθενά E.N.D στο όνομα γόνος του σατανά Βλέπω το πόνο γύρω μου βλέπω τη θλίψη σου είπα μη μου ζητάς να μαζευτούμε σε μια τρύπα να μοιράσουμε τα λίγα δεν είμαι αυτό που ψάχνεις για να βρεις είμαι απ τα μέρη που πεθαίνεις πριν ακόμα γεννηθείς συμπονώ εκ γενετής εκείνος που μπορείς να εμπιστευθείς στα όνειρα σου πάλι τρέχεις να κρυφτείς ξύπνα ο δρόμος το χασε στόμα με στόμα κάποιος το δωσε κάποιος με πότισε και λέω πολλά από το τίποτα καλά είναι και τα μισά υπομονετικά σαν τα σκυλιά πιστά φυλάμε κόκκαλα μέσα σε κουτιά ανάβουμε κεριά πολλά τα κενά και να σερνόμαστε σαν ερπετά επιβιώνει το κεφάλι ακολουθάει η ουρά ιστορίες και στενά που τον να ,να τον να ακαδημία πλάτωνα τα γόνατα μου μάτωνα βγάλε τον να απ΄τη σκέψη σου το παιδικό εαυτό επιτακτικό την εικόνα να κολλήσω στον ρυθμό τρομαχτικό το παιδικό δωμάτιο Περνάν οι μέρες σαν στιγμές σάστισες;δε μοιράζομαι το χρόνο όλα μου φαίνονται πως φεύγουνε όταν ιδρώνω είναι μια ώρα ακόμα που εχω σώμα και ψυχή πάνω απ’ το χώμα αυτό το ξεστομίζω κάθε μέρα από τα παιδικά μου χρόνια ακόμα ακόμα υπάρχουνε πολλά κατάστηθα και αιώνια άδικα και δίκια σε φωνές και σώματα ανεξόφλητα τα νοίκια ειναι περίσσια η συνήθεια να πουλάς και να αγοράζεσαι στα αλήθεια τα είδα σε εκείνους που μεγάλωσα πίστεψα και λάτρεψα παίξαμε τη ζώη μας κορώνα γράμματα και εκείνοι γάματα έγιναν μπάτσοι κυνηγάνε μεροκάματα Γάμησε τους αγωνία για το αύριο φωνάζουν τα παιδιά στο προαύλιο έχω γεμίσει με κατάρες το τετράδιο στοχεύουνε στην άδεια τους ψυχή τύχη κι αυτή αυτη η μόνιμη σιγή μούτρα κάτω και φυγή τα μουνόπανα σταμπαρισμένα ένα ένα και ένα ανάθεμα ανάμεσα να ‘μενα στη κόλαση και στο παράδεισο βλέμμα απο την άβυσσο το βλέπεις άνισο αδυσώπητο το χτύπημα αλύπητα αρνήθηκα τη καλή ζωή και δε ξέρω αν θα φύγουμε μονάχοι ή μαζί μόνο κοίτα να μην είμαστε γεμάτοι αδιόρθωτα λάθη ανεκπλήρωτα πάθη γύρω μαυρίλα ποιος θα κάτσει να διδάξει ποιος να μάθει για τα θαύματα την καλύτερη ατμόσφαιρα στη φτιάχνω τα χαράματα το φως μεσ' το σκοτάδι φαίνεται όταν κοιτάς κατάματα απο το τράβηγμα ανοίξανε τα ράμματα στη τύχη θα οφείλεται αν ζήσω τα γεράματα στη λούπα όσα ακούσεις κάπου κράτα τα και το σκοτάδι που και που δείχνει περάσματα

Σκληρός καριόλης σκάει στο χώρο σου δωσε μου το χρόνο σου και άραξε τη καθημερινή μου βόλτα τάραξε εκείνη η ψηλή ξανθιά που έπιασε δουλειά απέναντι απ' το σπίτι μου κοπρίτη μου δύο το μεσημέρι ενάμιση ευρώ με το νερό μαζί συμφέρει δεμένο το σκυλί έξω στο δέντρο στριμμένο στο πακέτο κι άλλο δέντρο ε το βράδυ περάσαμε με ξίδια και με Detro φέρ' το ντεπόν και ας μην είναι αναβράζον φράζον τους ανειδίκευτος προς τη θεματική πρωτοετής και τελειόφοιτος απ' την ιατρική αγάπη μου Κική διαβάζω κείμενα λογοτεχνικά μιλάω με τις ώρες για ποδοσφαιρικά πολιτικά επιστημονικά να σου γνωρίσω και έναν φίλο απ' το χωριό θα γυρίσω τον πλανήτη με τον πρώτο μου μισθό θα αναστήσω για να ξανασταυρώσω τον Χριστό yo αν βρω δουλειά θα κόψω τα μαλλιά λες και έχω πάρει αναβολικά θα τρέχω πέρα δώθε ρεαλιστικά κουραστικά υπερβολικά δυτικά ανατολικά και δεν μας πιάνει τίποτα περιπολικά κυνηγάνε ένα κλεμμένο glx τ' αφήνουν στο εκκλησάκι και πηδάνε απο το φράχτη σαν τον Λεξ απαγάγαμε τον αστυνόμο Ρεξ έχω μεθύσει και τα decks exgirlfriend give us that we need a friend with weed μου ψιθυρίζει ότι βγήκανε τα νούμερα στο κίνο και οι προκηρύξεις για το δήμο έλα στο πάρτι του ψηλού για να κάνεις τον μίμο Δίχως χρόνο και ελπίδα δίχως μέλλον και μυαλό τόσο μελό λες και ήταν του Αυγούστου δειλινό έπαθα πλάκα και κοντεύω να σε ερωτευτώ φόραγες λινό μες στη τσέπη μου δεν έχω ένα ευρώ φίλε κρίμα ήταν ωραίο το μωρό να σε ρωτήσω κάτι να σου πω πόσο πάει το κιλό; δε με παίρνεις σοβαρά και ανησυχώ ηχορύπανση μου λένε πως παράγω και απορώ στον άνεμο φτερό το ψάχνω από καιρό δε πάει το κρασί με το νερό δεν πάνε οι χειροπέδες στο μωρό κυρ δικαστά στα καλύτερα παιδιά φέρσου σωστά ειι μπρατάν κολλημένοι πιστά ξεπερασμένοι ε στα αρχίδια μου μαλάκα ποιος σου είπε ότι κάνουμε τη φάση εδώ για πλάκα ή για φράγκα; πιασμένος ήσουν ήδη όταν έπεσες στη φάκα σου χαμήλωσε η μάπα φας φάπα απαπα πατώματα πολλά κατέβα για να έρθεις να με βρεις και ύστερα μου λες τι εκπροσωπείς αν είσαι εκείνος ή αυτός; ο λάθος ή ο σωστός ; ο άλλος σου εαυτός ; ως τότε είσαι ποιος ; ποιος είσαι ρε μαλάκα; σκληρός καριόλης.

Τα παιδιά στο τελευταίο θρανίο όλο μιλάνε εργάτες που ξεχάστηκαν και στη δουλειά δεν πάνε σάμπως ξέχασα ποτέ και με ρωτάς άμα θυμάμαι τα τελευταία λεπτά ίσως μονότονα κυλάνε να 'ναι άδικος ο κόπος για όλα αυτά που κυνηγάμε να 'μαι ειλικρινείς σαν την μέρα μου στραβός σαν τον λόγο μου ευθύς πρακτικές που εφαρμόζονται στις μάζες ψεύτικες ανάγκες για να καίμε περισσότερες ελπίδες και να ζούμε με αυταπάτες άπατες απάτες οι προσπάθειες για ένταξη τάξη και αταξία ε; τι επιλέγεις ο ιός είναι σε έξαρση πάτα την έναρξη και τον τερματισμό αν μαυρίσει η οθόνη ίσως προλάβω να σκεφτώ από κανένα γαμημενο οκτάωρο από το χαμόγελο θα πληρωθώ σε ένα μαύρο πρωινό διεκδικούμε μία θέση κάπου σε ένα κοιμητήριο αυτή είναι η αλήθεια όλα τα άλλα το μυστήριο αφηγηματική του δρόμου η ποίηση μακριά από τις φάσεις που απαιτούν μύηση και δεν μιλάω για εκποίηση μονάχα για διατήρηση ελεύθερου μυαλού που ψάχνει πρώτα ύστερα κατανοεί και εν τέλει διεκδικεί όσα του δίνουν ώθηση να λειτουργεί Κοίτα πιο εκεί μη σε τυφλώσει η λάμψη απ'την ψυχή μου γιατί έγινε σπαθί σαν παιδί που έφυγε από τη μάνα πριν ακόμα με τον κόσμο γνωριστεί αφηγηματική του δρόμου η ποίηση ξεθηκάρησε απ' το σώμα πριν ακόμα προταθεί οχι καλά καλά πριν ακόμα ακονιστεί αγχώθηκα και εγώ και εσύ πριν την αγχώνη για λίγο πίστεψα πως είσαι ο ήρωας που εδώ τελειώνει για λίγο ελλειψε με το κεφάλι σου στο πάτωμα να καίγανε την πόλη Kαι έτσι μείναμε βράχια που στέκουν στην άκρη στην ακτή πολεμίστρες που μετέχουν σιωπηλά στην μάχη έργα τέχνης οι ιδέες μας στο λαιμό θηλιά οι άδειες μέρες μας εκείνες τις Δευτέρες που νιώσαμε μοναχοί τη περίμετρο καλύβαμε με θειάφι να θυμάσαι τα όνειρα γίνονται εφιάλτες όταν κυνηγάν χρυσάφι τα μάτια σου μετά τις τρεις το βράδυ είναι ξυράφι αστο να χει χώρο να ανασάνει ρε το γαμημένο οπότε Πριν χάσω χρόνο προκαταβολικά τα συναισθήματα είναι φορτισμένα αρνητικά βαρύ το κλίμα για οποιον καταχράζεται αλλουνού το βήμα αρνείται πώς το κάνει παριστάνοντας το θύμα νοηματικά σαφής αν είσαι υποχείριο της ηθικής ή της όποιας εποχής θα χαθείς απ' τις επιρροές της εικόνας προσπαθείς να σκαλιστείς περνάς από το χρόνο δεν σκοπεύεις ένα στόχο για να σκαρφιστείς η σκέψη παίρνει βάθος όσο τοσο η τσέπη της απολαβής και κατά βάθος τρέφεις πόνο για όποιον δαγκώνεις καταγής Πληρώνουμε το χρέος της επιλογής μία για την λάθος δύο της σωστής το χρέος της επιλογής και κάπου θα 'σαι αδρανής και κάπου θέλεις να τα πεις να παρεξηγηθείς πώς αλλιώς θα ξηγηθείς; μην ξεχάσεις από που ξεκίνησες που θέλεις να βρεθείς η ένταση που κρύβει η στιγμή είναι ικανή για να σε αλλάξει αν στα μάτια σε κοιτάξει και σκιαχτείς θεραπεία για το κτήνος..

Άραγε είναι όπως μάθεις ή όπως γεννιέσαι όπως την ψάξεις ή όπως πλανιέσαι.. εεεεε .. στο φως το φως αρνιέται να περάσει τις κόρες των ματιών περίπου το ίδιο ζόφος βλέπει κάθε τομάρι μοναχό και έρημοείναι αυτό το απόλυτο λειψό και απέριττο μονόχνοτο , θολό στο διάφανο απέραντο χαράζει διαδρομές με τις άκρες των δαχτύλων στο γυαλί για να αχνοφαίνεται αυτό που αποσκοπεί ανασυγκροτείται ψυχαναγκαστικά υπεύθυνος αναχαιτείται στο μονοπάτι του έτοιμος ποτέ δεν αυτοσυγχωρείται το λάθος του όταν γίνεται το αναγνωρίζει ok μην τον ενοχλείτε συχνά γυρνά από τις σκέψεις του πεσμένος ίσως να 'ναι αυτό που ευθύνεται κι είναι αργοπορημένος σε αυτό που καθημερινά τυφλά αυταπασχολείται και σκεφτείτε πώς προσποιείται συνεχώς και το τρελό μιμείται τίποτα απροσπέραστο το κρίνει λεπτομερώς και ανέκφραστος άμα μιλούσε θα ήταν έκθαμβος ο μαύρος και έρημος με τη ζωή μα τι σιωπή; ακούγεται η καρδιά του ή βαράει ακόμα beat;ποτίζει τα μυαλά τουή τα γραπτά του έχουν μουσκέψει το δάκρυ του βροχή και τι να πεις ευτυχώς έχει τους τοίχους για να βλέπει τις σκιές αλλιώς θα μου είχε τρελαθεί ποιος πεθαίνει και ποιος ζει; ο κόσμος ο πολυπληθής φτάνει στο τέλος για να πει ότι τίποτα από μέσα του δεν έχει ακροασθεί ένας πεθαίνει και ένας έρχεται ένας γεννιέται και ένας στέκεται με το θαύμα του στα χέρια εκτιμάει αυτό που έχει να του δώσει απλόψυχα οτι έχει η μέρα καλημέρα εδώ που ήρθες μοναχός θα φύγεις έρημος γι αυτό κοίτα να αγαπήσεις ανιδιοτελώς όπως ο σκύλος ο έντιμος και να θυμάσαι όταν θα είσαι έτοιμος στη μέση κρύβεται η αλήθεια στα στήθια και όταν θα βρεις το τέλος σου θα σου φανεί πως η Ζωή ήταν ψέμα και συνήθεια φτωχέ και έρημε μου αλητάκο. Μάτια βιδωμένα κόκκινα χέρια πρησμένα πόδια κάνουν βήμα ένα μες στο πλήθος για να μπουν οι κάτοχοι αυτών αγωνιούν αγκομαχούν και θέλουν γρήγορα να βγουν μέσα όσοι σταθούν επιδιώκουνε την άνοδο ψηλά για να ανεβούν επί πτωμάτων πατούν λίγοι αυτοί που κατανόησαν διεκδικούν και εκφράζονται όσοι αμέτοχοι κοιτούν εύκολα κρίνουν είναι αυτοί που θα χαθούν και θα έρθουν να σου πουν τι κάνεις λάθος γιατί έβαλες πολύ ή λίγο πάθος είναι άθλος να πιέζεις κάτι καλύτερο να γίνει ποιος κοντά να μείνει σε φωτιά που σβήνει από βροχή χειμώνας ήταν νύχτα που αρχίσαμε να ψάχνουμε μαζί για της αλήθειας το κλειδί της αθανασίας την ψυχή μου ζήτησες μία συμβουλή δεν είχα τι;δεν είχα τίποτα να χάσω άνοιξα καρδιά στα δύο απ' το καλό να σε κεράσω το κακό για να δαμάσω με πήρε και με σήκωσε από τότε ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος και πώς να γίνει; κάθε τι και από ένα τίμημα ο διάολος γελάει στο πισωγύρισμα τα πάντα θα του δώσεις μήπως και σε δεχτεί μην περιμένεις κάποιου τύπου διδαχή αυτή είναι μέσα σου και θα φανερωθεί στην αναταραχή στην κρίσιμη απόφαση στην αποστροφή του Είναι απ' το Εγώ δεν έχω ιδέα τι ζητάω και τι κάνω εδώ μπέσα σου μιλώ ναι..μέσα σου μιλώ.. μπέσα σου μιλώ ..μέσα σου μιλώ.. φτωχέ και έρημε μου αλητάκο.

Απ' την εντατική με το οξυγόνο να αδειάζει στο σπίτι του ψηλού χωρίς λεφτά και όλο φωνάζει πως βαρέθηκε να είναι το γρανάζι έχω κολλήσει με το beat το αίμα χύνεται δε βράζει η δημοκρατία σαν ένα κάδρο που αλλάζει όποιος το κοιτάζει εις βάθος του τρομάζει ένας καριόλης που δικάζει ρίχνει ισόβια δίχως να διστάζει κοιτάζει ο λαός από απόσταση γενικά νυστάζει δεν τον νοιάζει μια τσαχπίνα όλο νάζι ένας λιμοκοντόρος μαζί πίσω από κάμερες με άτομο εμπιστοσύνης μοιάζει κάντε πίσω δεν ταιριάζει πάμε προσωπικότητες πολιτικοί ηθοποιοί και κληρικοί δημαγωγοί όλες του τόπου οι εξοχότητες γεμίσανε το μαγαζί φυλάνε γίδια αμπαρωμένα στο μαντρί κουμάντο κάνουν δυτικοί πούλο ασυμφωνία γνωστικοί καταλαβαίνουν όσοι είναι σχετικοί ελληνική νοοτροπία δώσ μου ένα και θα χρωστάω τρία πάει λέγοντας αυτή η ιστορία παρθενώνας και μνημεία αποικία φιλοσοφία γύρω απ' τη κάθε μαλακία κυκλοφορώ στην αγορά έχοντας αγοραφοβία περιμένουνε δύο τύποι στη γωνία χάσανε το ματς στα σημεία βάζω κόμμα και πιο κάτω την τέλεια λέω αστεία βράδια κρύα και χαράζει μία κλούβα στην ευθεία δρόμο φράζει μία κότα από δαύτες με κοιτάζει αναρωτιέμαι όταν σχολάει που τη βγάζει θέλει αίμα η μάζα να μας χωρίζουνε μπάζα είναι στενόχωρα στην κάσα τι αίσθηση να έχει η τελευταία ανάσα ; Γύρω νέφη φίλε αφελή αβλεπεί η αλήθεια εμφανίζεται και παίρνει τι; την ψυχή του ψεύτη αν έχει όποιος πολιτεύεται είναι φίλος με τον κλέφτη συνεπώς εχθρός προπαντός και προ πολλού ο άνθρωπος εξουσιάζεται από την τέχνη του μυαλού εξουσιάζει με την τέχνη του μυαλού κουράστηκες εδώ να το πάμε αλλού μάγκα που ξύπνησες εκεί βασιλεύει η σιωπή είναι μάχη η ζωή αφηγώ την εποχή ταξική καταγωγή που συνεχώς διεκδικεί δεν μας θέλουνε μαζί της κοινωνίας οι δημιουργοί οπότε βιώνω βία παράγω βία ψυχολογία μέσα από την βία ησυχία αναβοσβήνει η ψυχή ασυμφωνία γνωστική μου είπε ένας φίλος οτι θέλει δεν μπορεί δεν μπορεί μωρή σαρανταπεντάρα μπατσοκότα με στολή το σαρανταπεντάρι σε κρατάει ασφαλή απέναντί σας μια ζωή ως την τελευταία ανάσα και πριν σκοράρω κάνω πάσα θέλει αίμα η μάζα να μας χωρίζουνε μπάζα είναι στενόχωρα στην κάσα τι αίσθηση να έχει η τελευταία ανάσα