Τσιγάρα ως την γόπα Το αγαπημένο μου παιχνίδι απο όταν ήμουνα παιδι ήταν να αλλάζουμε οι εποχές και εγώ να χάνομαι στο πλήθος.Λίγοι και καλοί παντα στην γύρα μου μαλακα κοψε το ύφος.Ηχος που θυμίζει καλοκαίρι, το πρωτο της φιλί. Την ζωή μου έντυνε του δρόμου η μουσική , βιαστικές κινήσεις επιπόλαιες, τσιγάρα ως την γόπα και υπερβολές, δεν μου λες, πάμε να φτιάξουμε ζωές ή να τις δούμε να αλλοιώνονται στον χρόνο κόντρα μονο σε ό,τι άνθρωπο καλύτερο θα με έκανε αυτο και μόνο κράτα.Μην το σκέφτεσαι και πάτα το φίδι στο κεφάλι, στην πλευρά την άλλη ξύπνησα περπάτησα την κόλαση δεν χόρτασα και ήθελα πάλι. Όλα λευκά και κρύα, ώρα κοντά στη μια, ώρα που πνίγω το ρεαλισμό και κάνω αστεία και πριν το καταλάβω πάλι μπλέκομαι σε κάποια ιστορία , φιλότιμο και πίστη διατηρώντας ζωντανή κάθε του κώδικα αξία.Μην περιμένεις να σου λύσω σε συνέντευξή απορία, ίσως στα ηχεία, ίσως στην πλατεία, πίσω στα σφαγεία που τσακίζουν τα νιάτα μεροκάματα και βερια , διαδέχονται τα βράδια μεσημέρια σε λημέρια που δεν πιάνουν τα πτυχία και δεν έχει σημασία το κεφάλι σου αν κρύβει προοπτική η φαντασία , είμαστε αναλώσιμοι ένας ένας στη σειρά, η πλάτη σου να αντέξει οταν θα φάει απο φιλο μαχαιριά χαμόγελο στην μάπα ρε και καλή καρδιά.

Μου έχουνε λήψει τα betia που φτιάχναμε σπίτι στο τρίτο. Ακόμα ακούω τον χτύπο. Τον χτύπο καρδιάς, όπου και να εισαι να εισαι καλά να το, πολεμάς.Ακόμα γεμίζω κανάλια, γυρίζω ντουμανια και φτιάχνω λιμάνια να έρθεις να δέσεις, κόψε τα ντρογκια και τις υποσχέσεις.Δίπλα σου θα είμαι αν πέσεις το ξερεις. Άιντε και πάμε , πανατα θυμάμαι , το μάτι το ενα ανοιχτό όταν κοιμάμαι, αγάπησα ανθρώπους που λύπουνε και απο ψηλα με κοιτάνε.Πίνω την μπίρα και έφυγα , έμεινα μέσα σε δύστιχα δύστυχα μάτια σε πρόσωπα κρύβουνε πόνο.Γάμα το χρόνο όλα είναι κύκλος, στη φαντασια δεν χωρεσαι φίλε το μήπως, στο πλήθος η λίθος που σπάει κεφάλια λέγεται μπέσα, μέσα στην τρύπα γνωρίζουν, εξω μυριζουνε φόβο.230 ημέρες με δωδεκα ωρες δουλεια να ερθω Αθηνα να στήσω τον χώρο να γράφει όλη η γειτονιά, να πάρω την μάνα αγκαλιά , τα δάκρυα είναι αλμυρά. Έλα να βγούμε μια βόλτα όπως παλιά να βάλω τα πάντα σε μια σειρά και οταν το γράφω να μην ακούσω μιλιά, δεν είμαστε ραπερ μεγαλωμένοι στραβά , ζούμε την νύχτα την ίδια νύχτα ξανα και ξανα , σφίγγει η θηλιά .Πες τα παιδιά πόσο πονάει η δαγκώματια πες τους να έχουν ελπίδα ο ένας τον αλλο ασπίδα η σκεψη λεπιδα να σπρώχνουν το δίπλα να πάει μπροστά, το σήμερα φεύγει το αύριο είναι κοντά, το σώμα στο χώμα, το πνεύμα να γίνει αστέρι να λάμπει στο σκότος να πέσει να γίνει ευχή και φωτιά. Μέσα σε δύσκολους καιρούς γίνε το φως , να είσαι στήριγμα όχι βάρος. Καλύτερα με λίγα και φτωχός αρκεί να δίνεις έμπνευση και στους δικούς σου θάρρος. (Χ2) Οι δικοί μου διαμάντια ξέρουν πως είναι να χάνεις τον ύπνο τα βράδια νιώθουν τι λέω μέσα στα κομμάτια το βλέπεις στα μάτια.Γυρεύουν μια αγκαλιά μια αγκαλιά που αξίζει όλου του κόσμου τα παλάτια, βαλε φωτιά και κάφτα.Σφίξε τα δόντια,σήκω στα πόδια σήκω στα πόδια γερά ρε και πατα στη στάχτη περπατά ναι, ανοιχτά τα μάτια να δεις.Ποιοι δίπλα σου μείνανε άτομα, χρόνια, ιδέες, καψούρες πετάω..Ερχόμαστε απο τα μέρη που γεννιούνται τα παγόβουνα, εκεί που κάτι βραδιά ο ουρανός χωράει στα μικρόφωνα, εδώ που το χαμόγελο σου κρύβει όλη την ομορφιά όλου του κόσμου την απλότητα, εδώ νιώθω ελεύθερος εδώ ο φόβος πάντα, παντα ερχεται δεύτερος βρίσκει στην κορυφή φιλότιμο, πίστη, υπομονή, αξιοπρέπεια , τιμή, κάθονται μαζί και του θυμίζουνε πως είμαστε περαστικοί. Μεσα σε δύσκολους καιρούς γίνε το φως να είσαι στήριγμα όχι βάρος. Καλύτερα με λίγα και φτωχός αρκεί να δίνεις έμπνευση και στους δικούς σου θάρρος. (Χ2)

Steinway - Το γκάζι πάτα Lyrics/Στίχοι : Τσαλαβουτανε στα λασπόνερα οι σόλες, αυτο το δίνω για όσους σπρωξαν να ανέβουμε ανηφόρες,για τις γάτες και τους τους σκύλους που δεν φάγανε τις φόλες και ας βράζουν μια βδομαδα μακαρόνια οι κατσαρόλες. Αν και αρπακτικά, μας έμαθε η φτώχεια να προσφέρουμε, μας έμαθε την λέξη ευχαριστώ σε δεκα γλώσσες να προφέρουμε. Κοιταν με απέχθεια πολιτες ευιπόλιπτοι, μια μάνα κατεβαίνει την Ερμού κι είναι ξυπόλητη,για τη κατάντια αυτή οι αστοί δεν παίρνουνε ευθύνες,μετανάστες τους γυαλίζουν τις βιτρίνες, τους τις σπάμε γενικα , γενικα τους τις σπαμε. Περναν οι μέρες σαν χιλιάρες μηχανές φαναρια κόκκινα, κολάν οι ώρες σαν χαρτάκια απο γάρο που με επινε δεν το πινα.Βγαινω μια βόλτα να ανασάνουν το ντουβάρια μου,να κόψω κίνηση να πάρω τα χαμπάρια μου,θελουν να ξέρουν κατι διάβολοι τι κρύβω στα συρταρια μου,εχω γραμμένους κάτι τέτοιους στα παπάρια μου. Το γκάζι πατα στην στροφή να μην αργήσουμε, στο ραντεβού με την ζωή να μην την στήσουμε, το φόβο τα κελιά να τα γκρεμίσουμε, πάντα θα πολεμάμε και ας ποτέ να μην νικήσουμε. (x2) Με οδηγεί η περιέργεια η θέληση για γνώση μια σκοτεινή ενέργεια , η εφηβική μου καυλα στα τριάντα στο διπλάσιο θυμάμαι ακόμα κάθε ρίμα που είχα γράψει στο γυμνάσιο. Ευτυχισμένα τα παιδιά θελω να ζουν και να ερωτεύονται να εξασκούν αυτο που αγαπούν και να ονειρεύονται. Πάμε για μπαλά στην αλάνα κλειστό κέρατο. Είπαμε μπαλα πως θα δούμε κρυψτο κέρατο, στους δρόμους να έχεις μπέσα το κεφάλι κράτα καθαρό , αν βάλεις στα ρουθούνια το κακο,την πρώτη σου φορά μάλλον θα κάνεις εμετό , αν υπάρξει δεύτερη δεν θα μιλάω σε σένα αλλά στον εθισμό. Δεν ειναι οι ψίθυροι το πρόβλημα βουλιάζουν στο μπετό , ουτε τα φραγκα που δεν έχουμε, εχουμε νύχτα το φεγγάρι για γιατρό ειναι το πρόβλημα πως χάθηκες και άντε τώρα να σε βρω μάγκα. Το γκάζι πατα στην στροφή να μην αργήσουμε,στο ραντεβού με την ζωή να μην την στήσουμε, το φόβο τα κελιά να τα γκρεμίσουμε, πάντα θα πολεμάμε και ας ποτέ να μην νικήσουμε.(x2)

Καθαρή συνείδηση Προσπαθούνε να ελεγξουν τα μυαλά μας, κατασκευασμένα με καρκίνο είναι τα φαγητά μας, η ελπίδα δεν υπάρχει μας τρώει το σαράκι, απο τα βρωμοστενα αυτά σκάμε με υφάκι, μπάτσοι και δημοκρατία τι? Μοιράζουμε αγάπη πλαστηκαμε απο αγκάθι μας τρώνε όμως τα πάθη , σηκώνουμε κεφάλι ψηλά είναι η γροθιά μας δικηγόροι τράπεζες τώρα μας τρώνε τα λεφτά μας , μας πίνουνε το αιμα ,χορτάσαμε απο ψέμα ροχαλα δυνατή μεσα την μούρη φεύγει φλέμα. Πάντα κρατα δύναμη και απαντά , στους καιρούς πηγαίνω κόντρα intifada, σάπιος λαιμός πνευμονία μαύρα ,δίχως αύρα πάντα καυλα μες τη καυλα παράνοια και σκοτούρες απο τις μέρες με κουκούλες , Πετραλωνίτικες μαστουρες, φίλοι φίλοι με θολούρες, άγχος γεμίσανε οι τζούρες, πυρετός ιδρώτας απο το χτύπημα της πόρτας ως το χτύπημα της μπότας.Αντίθετο κεφάλι εποχής και βγαίνω υγιής (×3) Όμως το δύσκολο για μένα έμοιαζε πάντα το σωστό και ας μου βγει και σε κακό Παρατηρώντας τι παίζει, κόβω τις μπότες στη μέση, μου λεει μαγκα θα πέσει είναι πιομένος και εχει βρέξει,του λέω άφησε τον έχει χέρια να την τρέξει, τον πήραν σηκώτο πριν απο τις έξι, στη χάση και στη φέξη κατεβαίνω τα σκαλιά της μοναξιάς να φέρω δωρο μες τον χώρο μια καθαρή συνείδηση, παίρνω μια ανάσα που είναι είδηση, για την καρδιά και τα πνευμόνια πρώτα, γιατί το κάνω ρωτά, για τους γονεις που γέννησαν παιδιά μέσα στο περιθώριο βασάνισαν τον εαυτό τους έφτασαν στο σημείο να περάσουν κάθε όριο , η ανατροφή και η επιβίωση είναι δύσκολη λεφτά άμα δεν έχεις στην μητρόπολη κοιτάζοντας τη θέα μαγκωμένος ο Λευτέρης μου είπε σκέφτεται την μπούκα ολο και πιο πολυ 3.5 δικάστηκε με αναστολή, οργώνουν την πόλη κάτι φλόροι με στολή τσαμπουκαλεύονται σε γέρους πιτσιρίκες και παιδιά, ξεβρακώνουνε κοσμάκι στις πορείες τα μουνιά έξω από τη στάση του μετρό μου λένε τι κοιτάς στραβά του απαντάω σοβαρά οτι γεννήθηκα, Νοέμβρη 17 και όπως γελάγανε ψαρώσανε τελικά κινούμε περιμετρικά και από το ρεύμα αντίθετα, ας ξέρουνε τα επίθετα, δεν ξέρουνε τα κίνητρα, δουλεύουνε για χρήματα πεθαίνουμε για ιδέες εκείνοι για σημαίες, είναι ρουφιάνοι ρε. Ενα απο τα βασικά να ακούς το μυαλό ενώ μιλάει η καρδιά Όμως το δύσκολο για μένα έμοιαζε πάντα το σωστό και ας μου βγει και σε κακό

Steinway - Στη σκια του γάτου ft.Habitus Lyrics/Στίχοι : Το νου σου και τα μάτια 14, γράφουμε κομμάτια σαν να, γράφαμε προκήρυξη το '74. Pίξη με τον κόσμο σας και με τα ιδανικά του, στη σκια του γατου, η τελευταία γουλιά που σε πάει απευθείας στην αγκαλιά του πάτου , εδώ κάτω που βρωμάει η ανάσα του θανάτου , που ακούγεται η καρδιά του , δεν κέρδισαν αγώνες, οι γνώμες στις οθόνες και οι συγνώμες, αντίστροφα μετράμε τους χειμώνες, 1930 ενενήντα χρόνια στην υπόγα ακόμα καίγονται παπάδες , στεναγμοί που γίνανε κουπλέ με αμανέδες για φυγάδες, κλάμα από μανάδες. Γεια σου Κυριακούλα θα τα πούμε σε δεκαέξι εβδομάδες. Διαβάζω Κουφοντίνα στο καλύβι, σε βουλευτές μολύβι, στο δέρμα μας μελάνι δεκα ζωές να ζούσαμε να γράφαμε δεν φτάνει. Μόνιμη οργή για ένστολους,ρουφιάνους, για αφεντικά για εκείνους που περάσαν μια ζωή με τα χακί. Ξεματιάζουμε βρωμόμπιτα με αδιάκοπη την θέληση, όσο μιλάν για εξέλιξη, το φέρνουμε απ τα έγκατα , ακούνε στα κλεφτά ανεβάζουν δέκατα, μπορεί σε έξι τέταρτα να μην βάζουμε γκολ, αρκούνε δυο δυστυχα και μπαίνουν απο μόνοι αυτογκόλ, είναι Old Dirty Bastard σε Lord Digga remix, απο τον καιρό που πίναμε καφέ στο in the mix και δεν ξέραμε τι είναι το φιξάκι, στίχοι στο παγκάκι, μεγάλωσα δεν θα ερθω για καφέ να πω τα νέα μου , δεν εχω νέα έχω θέα ,το παρουναρικό του Θεοφίλου και μια σφαίρα κάνω ραπ για να μην παίρνω μια καρτέλα την ημέρα , απο του δράκου την χρονιά περάσαν χρόνια , μα ακόμα ίδιο χρώμα στον καμβά. Διασταύρωση Δωδώνης, Ιωαννίνων με έδεσαν για να μάθουν αν είμαι συγγενείς με τον Σακκά, όσα πρέπει ξερω και αμα πρέπει να στα πω,ναι θα μάθεις τα μισά, σήκω να σε παω μια βόλτα κάπου εξω απο τα στενά να σου δείξω πως απλώνει η ομίχλη, η καταχνιά σε live punk στον Στρέφη κάπου το 07, πως καίνε τα τσιμέντα όταν σκάνε τα γκαζάκια εξω απο τα αστυνομικά, συνειρμικά κοιμάμαι και ξυπνάω στο σπίτι του κουφού να φωνάζω ΣΠΦ κάπου το 09, κάπου κάπου να περνάς, κάπου το είχα κάπου το έδωσα κάπου σε θυμάμαι κάπου το έχασα. Μιλάμε συνθηματικά και περπατάμε λες και είμαστε ζοσμένοι οχτώ κιλά εκρηκτικά, ανταλλάσουμε φιλιά εξω απο τον Κορυδαλλό πρωτοχρονιά και σπάμε τα κεφάλια μας άν χρειαστεί για να έχουμε δικιά μας την πλατεία στην γειτονιά.

Steinway - H μοναξιά του βράχου ft. Zωγράφος & MrBent Lyrics/Στίχοι : Γέμισε την κούπα , εχω χρόνο του βαρκαρη του 'πα , όταν με πάει απέναντι να φέρει όλα τα αστέρια τούμπα. Μέσα τους εχω κρύψει την αγάπη μου για σένα, οτάν δεν είμαι εδώ να τα κοιτάς να σου θυμίζουν περασμένα, τα δυο σου χείλη σέρνουν κάτι λόγια ξεχασμένα, τα δυο σου μάτια ξέρουν τι είναι η αλήθεια,τι είναι το ψέμα, έλα μια φορά ερωτεύεσαι και αν πληρωθείς μια ζωή θυμάσαι αλλάζω θέμα, τα βήματα με βγάλανε κάπου στην Σοφοκλέους να χαζεύω δυο χέρια που είναι δεμένα , κομποσκίνια ματωμένα κίτρινα στις άκρες τα δάχτυλα μπερδεύονται μετράνε χάντρες ,αντρες δύο μέτρα τους έλιωσε η πρέζα ο πόνος το άγχος απο την φερμα , ο εθισμός ,η φτώχεια η πείνα βολτάρουν στην Αθήνα , άνθρωποι πνιγμένοι στην ρουτινα, ανθρωποι που δύσκολα θα βγάλουνε το μήνα, άνθρωποι που κόψανε της λογικής το νήμα, στίβα άνθρωποι δεν γράφει όνομα στο μνήμα . Η μοναξιά του βράχου σπάει το κύμα. Η φωτιά του δράκου κρύβει εκείνα, που ο άνθρωπος άμα τα δει μαγεύεται τα κάνει ποίημα (x2) Για όσα γουστάρω και αγαπώ το κάνω αλητικά σβήνω τον πόνο στη ρακή και ακούω ριζικά , ήμουνα πάντα ελεύθερος να το θυμάσαι και είπα κα γίνω όλα εκείνα που φοβάσαι. Μοιάζει φυλακή ολόκληρη η ζωή μου λίγοι φίλοι αυτοί που ξεμείνανε μαζί μου , τα τραγούδια μας μικρά δεν γράφτηκαν για όσα ζούμε γι'αυτά που ονειρευτήκαμε να ζήσουμε, να δούμε, τα μόνα μου ταξίδια τα έκανα με μουσικές, όσα θυμάμαι με μαστουρώνουν με μυρωδιές, χείλια έχουν αφήσει στην καρδιά μου μελανιές μεγάλωσαμε πια δεν μας χωράνε αγκαλιές, από όλα τα όνειρα μου δεν έζησα ούτε ενα , τώρα μοιάζουνε και αυτά κουρασμένα σαν και εμένα και εχω μάθει ό,τι νιώθω να το κρύβω δεν μου φτάνει το πολυ μου περίσσεψε το λίγο και όσο λέω να φύγω τοσο πίσω μένω κάθε βράδυ γεννιέμαι και κάθε μέρα πεθαίνω και όσο λέω να φύγω τόσο πίσω μένω κάθε μέρα γεννιέμαι και κάθε βραδυ πεθαίνω. Κοιτάω τον άδειο μου καθρέφτη πριν χαθώ στο κενό, πριν φυγω λίγο για πάντα, για εκει που πάντα γυρνώ πριν γίνει κάθε μου μια σκέψη ένας λεκές στο στενό, από ενα αλκοόλ και από τους ανθρώπους εδώ πια πιο φτηνό, ψάχνω τη λύση μου βραδιά που μουρμούραω στα μούγκα ,φως στα σκοτάδια ακόμα ενός φανταστικού τσαμπουκά καπνίζοντας νευρικά, για όσα αγαπάω κυνικά, μέχρι την μέρα που όσα πουν θα μου ακουστούν λογικά , μέσα στου κόσμου τα συντρίμμια στης ζωής την φωτιά, γράφω από την Δύση αμανέδες με μυρωδιά από Νότια, γυρνάω με αλήτες και αγρίμια σε κεντρικούς και στενά με όσους περισσεύουν παντού και δεν χωράν πουθενά , δεν την γλιτώνεις φθηνά όσο ένας άλλος πεινά, όπου ένας δρομος τελειώνει και ένας γκρεμός ξεκινά, δεν με σηκώνει το κλίμα στου τόπου αυτού τη γωνία απο την φυλακή της ανάγκης στην αγκαλιά του φονιά, σπάω το κεφάλι μου να αποδόμησω πάλι τα απλά και όσα κερδίσω την νύχτα τα παίρνει η μέρα διπλά , όσα δεν λένε τα μάτια τα λένε χείλη κλειστά σπάνε τα κύματα στην μοναξιά του βράχου μπροστά. Η μοναξιά του βράχου σπάει το κύμα. Η φωτιά του δράκου κρύβει εκείνα, που ο άνθρωπος άμα τα δει μαγεύεται τα κάνει ποίημα (x3) Κοιτάω τον άδειο μου καθρέφτη πριν χαθώ στο κενό, πριν φυγω λίγο για πάντα, για εκει που πάντα γυρνώ πριν γίνει κάθε μου μια σκέψη ένας λεκές στο στενό, από ενα αλκοόλ και από τους ανθρώπους εδώ πια πιο φτηνό, ψάχνω τη λύση μου βραδιά που μουρμούραω στα μούγκα ,φως στα σκοτάδια ακόμα ενός φανταστικού τσαμπουκά καπνίζοντας νευρικά, για όσα αγαπάω κυνικά, μέχρι την μέρα που όσα πουν θα μου ακουστούν λογικά , μέσα στου κόσμου τα συντρίμμια στης ζωής την φωτιά, γράφω από την Δύση αμανέδες με μυρωδιά από Νότια, γυρνάω με αλήτες και αγρίμια σε κεντρικούς και στενά με όσους περισσεύουν παντού και δεν χωράν πουθενά , δεν την γλιτώνεις φθηνά όσο ένας άλλος πεινά, όπου ένας δρομος τελειώνει και ένας γκρεμός ξεκινά, δεν με σηκώνει το κλίμα στου τόπου αυτού τη γωνία απο την φυλακή της ανάγκης στην αγκαλιά του φονιά, σπάω το κεφάλι μου να αποδόμησω πάλι τα απλά και όσα κερδίσω την νύχτα τα παίρνει η μέρα διπλά , όσα δεν λένε τα μάτια τα λένε χείλη κλειστά σπάνε τα κύματα στην μοναξιά του βράχου μπροστά. Η μοναξιά του βράχου σπάει το κύμα. Η φωτιά του δράκου κρύβει εκείνα, που ο άνθρωπος άμα τα δει μαγεύεται τα κάνει ποίημα (x3)

Steinway - Το βλέμμα της απάθειας Lyrics/Στίχοι : Μην με ρωτας απο που έρχομαι ούτε που παω Αυτό είναι το βλέμμα μου δεν σε στραβοκοιταω Σου παν για μένα? Είμαι ενα τίποτα στο άπειρο χαλίκι στον πυθμενα Διδάχθηκες την ματαιότητα απο όνειρα χαμένα και έμαθες να ελπίζεις απο όνειρα κρυμμένα Κλεισε τα ματια . Είναι βαρετή πολλες φορες η εισαγωγή μα αναγκαία Τα τυχαία γεγονότα δεν απέχουνε πολυ απ τα μοιραία Καθοδηγείται η σκέψη μας από ολα αυτα που θεωρούνται ακραια Ζαλιζεται ξερνάει η ψυχή ουσία φαιά Σαν σελίδα που κοιτάει τον συγγραφέα Πόσο αιμα να ξεπλύνει μια σημαία Πόσο ψέμα να αντέξει μια ιδεα Απο την Βηρυτό ως τον Περαία Της φτώχειας τα στενά μιλάν γενναία Σαν Κούρδοι μετανάστες 10 χρόνια περιπλάνησης Περιμένουμε την νίκη μαχης ανισης Αποθήκες με λαθραία υπόγεια γεμάτα απο καλασνικοφ υπάρχουμε Στο ματωμένο δειλινό στη μαυρη σκέψη σου την φλόγα για να ανάβουμε Σιωπηλοι σαν τα μνημεία στο Οραντούρ στις Λιγκιάδες και στο Βέρμιο Το βλέμμα σου σε μια οθονη δέσμιο Κάνουμε ραπ είμαστε τόσοι που περνάμε απαρατήρητοι Για ενα μεροκάματο πεθαινει η αξιοπρεπεια αδιαμαρτύρητη Λένε στα παιδιά να κάτσουν φρόνιμα Μεχρι τα προσωρινά να γινουν μόνιμα Μετα τα βάζουνε και σκοτώνονται Τα πνίγουν στις αναγκες και χρεώνονται Γινόμαστε δικογραφίες και παραβολα Σε συζητήσεις για το μέλλον νιώθουμε αβολα Στα μάγουλα μας εχουμε τα χείλη καποιου Ιούδα Τα άδικα του κόσμου όλα καναμε τραγούδια Τραγούδια ζόρικα από αυτά που δεν χορεύονται Που μεγαλωνουνε κοντά σου αλλά μονά τους πορεύονται Βαράνε την αλληλεγγύη με αδικήματα Ανώνυμες καταγγελίες και δεσιματα Φορτωνουν οτι βρουν κανουν πεσιματα Γράφουμε της πολης τα αφηγήματα Δεν έχει βήματα ο χορός της επιβιωσης, εχει μανούρες και μπλεξίματα Σκαλισμένα δύστυχα σε μνήματα Να είσαι άνθρωπος με αληθινά αισθήματα σαν την αίσθηση που βγάζουνε των βινυλιων τα δείγματα. Στιβάζουν κόσμο σε δομές κελιά και μόριες Ψεύτικες ειδήσεις που μολυνουν την αντίληψη κολλάνε σαν βλεννοροιες περιοχές παραμεθόριες θυμίζουν τα μουτρα μας Εδώ βγαίνουμε σέντρα για όσα κατεβάζει η κούτρα μας Και ολο γελάμε μπρος στο κτήνος και σκοπεύουμε Να ζησουμε ελεύθεροι, σε εμας πιστεύουμε Στα κουρασμένα πόδια και στα χέρια μας Στη σκέψη πως θα δούμε ευτυχισμένα όλα τα αδέρφια μας Κάτσε για λίγο ενα ποτήρι πνιξτα τα βασανα Το άδειασα το γεμισα και ανασανα Μην μου λες να ηρεμήσω δεν προβλέπεται Αυτή η θέληση το μέσα σου να αγγίξω πάντα φλέγεται Λέει τον σπάσανε στο ξυλο πως τους έκλεβε Θα το ξανάκανε μου είπε πως δεν ντρέπεται Κι ολο φωνάζει ο εργάτης απεργεί κάνει καταληψη Eίναι απέναντι το μίσος η διχόνοια η προκατάληψη Ξημέρωσε σχολάς και φεύγεις βρίζοντας Συνηθισμένοι στο να χάνουμε κερδίζοντας Την αυταπάτη της ασφάλειας Το κέρας της Αμάλθειας Το ψεμα της προσπαθειας Την χαζομάρα της αμάθειας Το βήμα της αστάθειας Το βλέμμα της απαθειας Στα μάγουλα μας εχουμε τα χείλη καποιου Ιούδα Τα άδικα του κόσμου όλα καναμε τραγούδια Τραγούδια ζόρικα από αυτά που δεν χορεύονται Που μεγαλωνουνε κοντά σου αλλά μονά τους πορεύονται

Steinway - Χόρεψε μου ft.Κοντός ψαλμός & Χ. Παππά Lyrics/Στίχοι : Απο τις μέρες του μεγάλου αδερφού μεχρι τις νύχτες του εγκλεισμού , θέλουν την σκέψη σε υποταγή την άγνοια του λάθους και σωστού όταν μιλάς κοίτα στα μάτια όχι αλλού. Στης πικροδάφνης τον ανθό αιμα στο χώμα και ξυραφι στον καρπό απο τον πιο μακρύ βυθό μέχρι το πιο ψηλό βουνό ,απο το θέλω στο μπορώ απο όταν ήσουνα αγόρι ζωηρό και εσύ κορίτσι ταπεινό, σβηναν την πίνα με θυμό ,ταΐζαν αιμα το λαό και εχω ενα κόμπο στο λαιμό και απο τις κλωτσιές του ενα πόνο στον πλευρό , πετάν ευθύνες στον αδύναμο, δεν καταλαβαίνουν το βιβλίο και μου λεν πως φταίει το κείμενο, εδώ το υποκείμενο πότισε τις ρίζες του με ψέμα και σκλαβώθηκε απο το αντικείμενο. Μάτια μου αυτοί που μας σκοτώνουνε περνάνε απο την γη απαρατήρητοι δεν την κατανοούν δεν την αισθάνονται , κατάρα τους να βλέπουνε τις ψυχές μας σε χορό να πιάνονται να τραγουδούν ελεύθερες οι ζωντανοί να έχουν ενα κίνητρο να μάχονται, Μιχάλης Καλτεζάς ,Giuliani Carlo ,Αλέξης Γρηγορόπουλος,Βerkin Elvan, Ibrahim Gioktsek ,Παύλος Φύσσας ,Moustafa Kotsiak, Helin Bolek Χορεψέ μου( x2) A λέει, ο κόσμος πέφτει ανασύρονται νεκροί απο τα συντρίμμια του, δεν κρύβεται η φθήνια στα μάτια βγάλε με ψεύτη, κάθε ξημέρωμα μια μάχη ως την επόμενη αυγή, η ελπίδα ίδια μα και αυτή πάντα αργεί να φανεί. Δεν περιμένω απο κανένα και τίποτα όλα ήρεμα , εδώ την παλεύουμε απο συνήθεια. Τα βλέπω ακόμα όλα καχύποπτα και ας θέλουν να με πείσουν πως ο χρονος δεν κυλά για μας αντίστροφα . Είμαι από εκείνες τις αδέσποτες ράτσες, κολαω τα ενσημα μου σε αλανες και ταράτσες, το νου μου εχω στις πιάτσες και εχω χάρισμα απ τις φάτσες που θα κόψω να αισθανθώ και να βγάλω κάποιο συμπέρασμα, αρχή και τέλος κάθε πέρασμα μικρή διαδρομή απ το μπουσουλισμα στα δυο και ύστερα ανάμνηση, η μάχη άνιση και αυτή η παραπλάνηση μας θέλει κλειδωμένος για πάντα στο ίδιο κελί. Χόρεψε μου (x2)

Steinway - Η γνώση φυλακή Lyrics/Στίχοι : Να περπατάς θέλω αργά το φως να λουζεσαι Και όταν μιλάς απτή καρδιά σου να ακούγεσαι Είναι η γνώση φυλακή μου είπες κάποτε Και άμα την ψάχνεις μέσ την φύση θα 'ναι πάντοτε Καθώς με κοιταγες στα ματια λίγο σωπασα Άνοιξα χέρια και τον κόσμο μέσα χωρεσα Ο πόνος φθίνει ότι με πληγωσε συγχώρεσα και λίγο πριν με βαρεθείς να φύγω μπορεσα Τα χρεη απο τις ευθύνες μου ξεχώρισα Βρηκα κουραγιο για το αυριο ανηφορισα Και βήμα το βήμα ο ήλιος κρύφτηκε στα σύννεφα Αυτά τα σύννεφα που ήρθαν απ τη θάλασσα Έγινα αέρας και τα σκορπισα τα χάλασα Αυτά τα σύννεφα πριν λίγο ήταν κυμματα Στον φάρο σκάγαν τα χαζευαν γραφαν ποιήματα Μέσα τους πνίγονται του κόσμου όλα τα κρίματα Δεν αγοράζεται η ευτυχία με τα χρήματα Νύχτα γεμίζουμε τους τείχους με συνθήματα Ενω μας λιώνει η ματαιότητα στην μέγγενη Κι αυτη η νιότη μας να φυγει τρέχει ανέμελη Αυτά τα κόκαλα που τωρα σε στηρίζουνε Θα έρθει η ώρα που το δέρμα σου θα σκιζουνε Αυτο το χωμα που πατας αυτο θα αγγίζουνε Απο τα δακρυα λουλούδια δεν ανθιζουνε. Να περπατάς θέλω αργά το φως να λουζεσαι Και όταν μιλάς απτή καρδιά σου να ακούγεσαι Είναι η γνώση φυλακή μου είπες κάποτε Και άμα την ψάχνεις μέσ την φύση θα ναι πάντοτε Όσα δεν πρόλαβες να κάνεις απλά πετάτα Σαν περιστέρια που χαζεύαμε απογεύματα Αυτή η αλήθεια ανασαίνει ματωμένη απ τα ψέματα Σαν τα παιδιά που γεννήθηκαν μέσ τα αίματα Και η ντροπή τραβάει πανω της τα βλέμματα Σαν τα παιδιά απο τα σπίτια που είχαν θέματα Μην φοβηθείς την μοναξιά και ας είναι μάγισσα Κοντά της έμαθα τον κόσμο πόσο αγάπησα Και έρχεται η ώρα που θα φύγει απο μόνη της Και στην σιωπή θα αναζητάς ξανα την γνώμη της Είν' το μυαλό μας σαν το άλογο ατίθασο Εκπαίδευσε το να πετάει σαν τον Πήγασο Επιβιώνουνε οι καχύποπτοι σαν ύαινες Εμείς πεθαίνουμε για γνώση στο βυθό ψάχνοντας τρίαινες Βουτάει ο ήλιος να μας βρει καλα γνωρίζοντας Πάλι δικός του θα είναι αυριο ο ορίζοντας Χαμογελάμε στους ανθρώπους μας χαρίζοντας Αυτη την γνωση απτη πτώση στο κενό πανηγυρίζοντας Να περπατάς θέλω αργά το φως να λουζεσαι Και όταν μιλάς απτή καρδιά σου να ακούγεσαι Είναι η γνώση φυλακή μου είπες κάποτε Και άμα την ψάχνεις μέσ την φύση θα ναι πάντοτε

Steinway - Της γης ο άξονας Lyrics/Στίχοι : Εργάτες που κόβουμε σίδερα λιώνουνε μέταλλα ενώνουνε τις λαμαρίνες τζάμια κουβαλά να φτιάξουμε πόρτες παράθυρα βίλες βιτρίνες να μπούνε βαθειά μέσα το χωμα οι σωλήνες αλλάζουν δουλειές οι εργάτες όπως οι μήνες, στις πέντε το χάραμα ψήνουνε κρέατα σε κεντρικούς στις καντίνες να φάνε οι ξενύχτες να φύγουν τα ξίδια και οι πίνες, γκαζια μπουκάλες φέρνει ο Ασίφ απο τον πόλεμο ακομα έχει μνήμες , στις αποθήκες στην κάβα μου λενε πληρώνουν καλά να πας για δουλειά ρωτάω τον Τάσο μου λέει είναι φήμες. Εκείνη η ψύχαρα πατάει πενήντα σπουδαζει παιδιά πονάνε τα πόδια τα χέρια τα μπράτσα δουλεύει το βράδυ στη λάντζα τα πρωινά κάνει μάπα σε σκάλες, τα αφεντικά με τους μπάτσους σταυρώνουν φιλιά ανοίγουν αγκάλες. Σου είπα μπουκάλες με γκάζια μας φέρνει ο Ασίφ , ο αδερφός του Ραμιν αυτος που δουλεύει στου κυρ Αντώνη την τράτα, ωραία τα φρέσκα τα ψάρια δεν ήρθανε μόνα στα πιάτα γι'αυτή τη σαλάτα έσκαψαν φύτεψαν πότισαν μαζεψαν μες το λιοπύρι ντομάτα, γραβιέρα απτή Νάξο λεμόνια απ την Άρτα, χέρια εκτρέφουν τα ζωντανά αρμέγουν χέρια τρυπιουνται απο τα αγκάθια , χέρια γεμάτα απο τα γρασα κάνουνε τις μηχανές να κινούνται σου αλλάζουν τα φρένα φτιάχνουν τα τασια , νοσηλευτές θα σου βάλουνε το οξυγόνο κάτσε να πάρω μια ανάσα. Και Μπαίνω και σβήνω φωτιές και σώζω ζωες και μαγειρεύω χαμένος χωμένος μέσ τις μυρωδιές δεν έχει για μένα αργίες γιορτές, σερβίρω σκουπίζω τα σάλια και τις προσβολές, στοχεύουν καρδιές και μυαλά κουρεύω χτενίζω μαλλιά ,τους βάφω τις μούρες τους φτιάχνω τα νύχια χαϊδεύω κορμιά, δύο η ώρα και τρέχω σχολάν τα παιδιά, τους έμαθα γράμματα και να μετράνε σε πόλεις βουνά και νησιά, με δυο πτυχία δουλεύω πωλήτρια σε ψιλικά, δεν σπούδασα κατι μοιράζω φυλλάδια απ'το πρωί που είναι και αργει delivery δίνει καφέδες φαΐ,μες τή βροχή μες των αστών την βουή. Πάλι Δευτέρα σου είπα και αργεί. Το γαμημένο ρεπό μου αργεί, δεν πρόλαβα τρένο και λέω το πόνο μου στον οδηγό απ το ταξί. Σχολάει αφήνει το αμάξι και πιάνει στον φούρνο δουλειά, ζυμωνει ψωμια ,το κάνει για λίγο ακόμα να βγάλει ο μικρός τα αγγλικά, εισπνέω αέρα στο πάρκινγκ στα πλοία για τρίτη χρονιά, να μπούνε τα αμάξια έπειτα τα φορτηγά, είμαι δεν είμαι καλά θα βγω στο σανίδι να παίξω τον ρόλο εγώ και η κιθάρα μου σόλο, ομορφαίνω τον χώρο, βόλτες την νύχτα με την σκουπιδιάρα έκλεισε το εργοτάξιο δεύτερο μήνα που είμαστε απλήρωτοι , θα σου χρωστάω δώσε να πάρω τσιγάρα, φροντίζω τους κήπους, βάφω τους τοίχους , γυαλίζω πισίνες , δεν έχω τα ένσημα για το ταμείο μου λείπουν δυο μήνες, πάνε δυο χρόνια που λείπω παρκάρω στα πλοία έστειλα είμαι καλά απο το Μεξικό και πριν να φύγουμε απο την Βολιβία, τελείωσε η πρακτική μου με κράτησαν σύμβαση εξάμηνη στην εταιρία. Εργάτες , της γης τον άξονα κινούμαι. Εργάτες της γης τον άξονα...

Steinway - Είναι φτιαγμένη Lyrics/Στίχοι : Ειναι φευγατη μα αν σου πει πως σε αγαπαει το εννοει οταν πονας θα βαλει πλατη ,ειναι γαματη οταν σε κοιτάει προκλητικα και σου κλεινει το ματι,της ζωης σου το αλατι το πρωτο που αποστηθίσες κομμάτι, το άρωμά της ξεχωρίζεις μες το πάρτι, βρήκες θησαυρό χωρίς το χάρτη. Βαριεται την ταινια και χορευει με το soundtrack απάνω στο κρεβάτι, θελει βόλτες με τις φίλες της το Σάββατο με σένα την Τετάρτη. Γινονται σπαταλα τα αισθήματά στον έρωτα και αυτη δεν κάνει κράτι, όχι δεν είναι σκάρτη είναι φτιαγμένη. Ειναι φτιαγμενη να σου μάθει η αγάπη πως πονάει , με δυο ποτά ζαλιζεται κολλάει , τα χείλη της απανω στα δικα σου. Μωρό μου στην υγεία σου, ψιθυρίζει στο αυτί μαζί για πάντα μπαίνατε στα είκοσι ακομα τη θυμάσαι στα σαράντα. Με ενα προσωπο αγγελου και δυο χειλη απο μελι , δινει τα παντα μα να ξέρεις πως θα παρει αυτο που θέλει, κι οταν θέλει αγκαλιές δεν την νοιάζει αν εχει ζέστη αν εχει κρύο,το τσιγάρο τον καφέ και το φαΐ πάντα στα δυο. Της αρέσει να με ακούει να αναλύω,της αρέσει να της λέω με εκνευρίζει αυτο το αστείο, και είναι όμορφη για μένα όταν κοιμάται όταν ξυπνάει όταν κλαίει όταν γελάει, πάντα να σαι ο εαυτός σου κάτι αλλο δεν σου πάει,ετσι μου πε και πετάει το μαγιό της και απο τα βράχια μέσ την θάλασσα βουτάει δεν εχει Facebook και Instagram δεν βγαινει στα μπουζούκια γουστάρει τα βρωμολογα και κανα δυο χαστούκια, κανει yoga και ακροβατικα πανιά για να διωξει την τσαντιλα αν ηταν μουσικη θα ηταν beat του J Dila έχει άρωμα βανίλα, μια γεύση απο τεκιλα .

Steinway - Νύχτα έφυγα Lyrics/Στίχοι : Τα δόντια ετριζαν μα έσφιξαν απότομα Τα ποδια ποναγαν μα χορευαν αυθόρμητα Τα λόγια κρυφτηκαν σε λόγια απαρηγόρητα Τα ζορια ήρθανε σε σχήματα ακαθόριστα Ακούμε το αύριο να κλαίει και επιλέγουμε Να πολεμήσουμε ή να χάσουμε ότι έχουμε Φιλί σε κουτελο πριν το σκεπασει σάβανο Στην Κοκκινιά χτίσαν τον ήλιο ενα Σάββατο Να βαλεις δύναμη στα χέρια να ζυμώσουμε Τα ονειρα μας τα μικρά να ταΐστουν να μεγαλώσουνε Και μην φοβάσαι αυτούς τους κόμπους στην παλάμη ουτε τα δάκρυα Θυμίζουν πάντα πως χρωστάνε στον λαο πολλά γραμμάτια Μα αντ'αυτού κάτω στο οδόστρωμα κοιλάει παντα το αιμα του Και το γυαλί προβάλει ψέμα να τυφλώνεται το βλέμμα του Να έχει σκοταδι απτή αρχή μέχρι το τέρμα του Μα εσύ αλήθεια γίνε φως γίνε μελάνι για την πένα του Μα εσύ αλήθεια γινε φως πάρε το δάκρυ απ'το βλέμμα του Ειχα δυο ποιηματα γραμμενα μα τα εκαψα Ειχα δυο βηματα πριν πέσω αλλα πέταξα Σαν τα πουλια μια Τεταρτη που τιναξαμε την γεφυρα Με μια ελπίδα μέσ τα στήθια νύχτα έφυγα Μια σελίδα διπλωμενη με δυο δύστυχα Με μια λεπίδα παγωμένη μάλλον πείστηκα Πως οι φασίστες την σελίδα δεν διαβάσανε Αυτος ο τόπος δεν ξεχνάει το προσπεράσανε Πέσανε πανω στην αλήθεια και τρομαξανε Εκείνη καλπάζε ποτε δεν τη δαμασανε Εκεινη φωναζε με χωμα την σκέπασανε Ακόμα κρέμονται οι τριχιες που την κρεμασανε Και κάθε σούρουπο ο ηλιος ειναι κόκκινος Και ο ουρανός ο γαλανος γίνεται σκοτεινός Αγγιζει τα βουνά απ τα Καλάβρυτα ως τα Αγραφα Βρέχει στην Κρήτη μου παν χιονίσε στα Φάρσαλα Μα κάθε σουρουπο ο ήλιος είναι κόκκινος Καίει λιμάνια ο χωρισμός γινεται επώδυνος Θα ερθω σύντομα ψιθύρισε και χάθηκε Και αυτή η πατρίδα μες την μνήμη του ξεχάστηκε Ειχα δυο ποιηματα γραμμενα μα τα εκαψα Ειχα δυο βηματα πριν πέσω αλλα πέταξα Σαν τα πουλια μια Τεταρτη που τιναξαμε την γεφυρα Με μια ελπίδα μέσ τα στήθια νύχτα έφυγα Ειχα δυο ποιηματα γραμμενα μα τα εκαψα Ειχα δυο βηματα πριν πέσω αλλα πέταξα Σαν τα πουλια μια Τεταρτη που τιναξαμε την γεφυρα Με μια λεπίδα μέσ τα στήθια νύχτα έφυγα

ΜΑΥΡΑ ΓΑΝΤΙΑ Lyrics/Στίχοι : Δεν είσαι ξυλο να καείς ουτε απο μαρμαρο στον χρονο να φθαρθεις δεν εισαι αγγελος που ηρθε και περπατησε επι γης και αμφιβαλω στον παραδεισο γαληνη πως θα βρεις. Προσγειωσου. Σάρκα, κόκαλα και ενα μυαλό χτίζουν τον εαυτο σου. Βελτιωσου. Σπιθαμή προς σπιθαμή ψάξε το Εγώ σου.Συγκεντρωσου. Περισσοτερο εκτιμας αυτες τις νικες, που πηρες μοναχος σου. Τα πάθη γίναν λάθη τωρα καντα γιατρικό σου. Η διαδρομή που παει στον σκοπό σου, γεμάτη εμπόδια.Περνάνε οι γνώσεις μας μέσα απο καλώδια.Περνάμε ευθεία απεναντι η σκέψη μας διαγώνια . Αγωνία, λιώνει στο στομάχι η χημεία, μου πες Στέργιο θα κοπεί αυτή η ιστορία ενω βλέπουμε επανάληψη ξανα ιδια σεζόν, μαλάκια. Φεύγουμε σεζόν όταν φυγουνε τα κρύα. Μετα τα δωδεκαωρα , θελουμε σπίτι με γκαζόν τουμπεκιαζομαι στο δόμα και κουμπωνω δυο ντεπον. Εκείνη με αγαπάει πιθανόν στο φινάλε προτιμάει όμως το σπίτι με γκαζόν. Καλωσήρθατε στον κόσμο των φτωχών. Με Ρωτάς τι πάει λάθος και εχω νεύρα ?Μια μάνα που πιναει ειναι λογος για ενεδρα ,σε βουλευτων το σπίτι να τους βάλουμε στην κρυπτη Βilla Κilla μαύρα γάντια τα χαράματα στην βίλα. μια ανάσα απτή σαπίλα χιλιόμετρα μακριά απτή ξεφτίλα. x2 Τα αφεντικα μετράνε τις μπουκιές και τις ανάσες μας,οι μπάτσοι δεν γουστάρουνε τις φάτσες μας .Χαλιουνται που ο ήλιος μας φωτίζει στις ταράτσες μας, ενώ γυμνάζουμε τα χέρια για να νιώθουνε τις μπατσες μας.Τα αδέρφια μου γυρνάνε με στομαχια νηστικα, τα βαραν οι πινες.Εχω κόψει τα πολλά παράγω μόνος ενδορφίνες, χαμογελα μου να παρω βιταμινες.Καυτές ανάσες και τοξίνες ,το αρώματα της στα σεντόνια, σουπερ μάρκετ με κουπόνια ουλες απο σκουριαμσενα χρονια πάρε με αγκαλιά γιατί δεν θα μαστε μου λέει εδώ αιώνια χαζευοντας πολυκατοικίες που δεν εχουνε μπαλκόνια ,σαν να λεμε σε φερμαρουνε ενω βαρας χαρμανα στην Ομόνοια, σαν να λέμε τα χερια στο καπο αφού πρώτα όσα έχεις μέσ τις τσέπες βγαλτα εξω και αφήσετα.Γαμησετα. Στο ισόγειο σε μια τρυπα μένουν πέντε ,τρων και οι πέντε απ το ίδιο πιάτο. Πιτσιρικάς μου γράφει comment στο YouTube ειναι το flow σου βαρετο θα θελα κατι πιo γαματο, κλεινώ το κινητό να μην με βρούνε το Σαββάτο. Την Τετάρτη με ρωτάνε αδερφακο μου που χάθηκες που ήσουν?Όσοι προσπάθησαν για κάτι να με πείσουν ,βαρέθηκαν και είπαν να το αφήσουν .Φτύνω πίκρα, σε beatia δίχως χρώμα, το χέρι μου γουλιές ρίχνει στο χωμα, το κεφάλι μου ψηλά κοιτάει ακόμα. Βilla Κilla μαύρα γάντια τα χαράματα στην βίλα. μια ανάσα απτή σαπίλα χιλιόμετρα μακριά απτή ξεφτίλα. x2